Αγαπητό μου ημερολόγιο,
(θα ξεκινούσα, αν κρατούσα ημερολόγιο)…Πάντα οι σκέψεις μου έβγαιναν πιο άνετα σε σχόλια, post ή συζητήσεις.. Αναπολώντας την χρονιά που πέρασε, κάθε χρόνο με πιάνει μια εσάνς ανασκόπησης. Το φετινό καμπανάκι ανασκόπησης ξεκίνησε με την ερώτηση μίας κυρίας: « Εσένα τι σου προσφέρει η καθημερινή ενασχόληση με την αναπηρία;» χμμμμ….
-Ενασχόληση;;;; ( τι λέξη και τούτη σκέφτηκα..). Μετά από λίγων δευτερολέπτων σκέψη το δέχτηκα, γιατί το προτιμώ από το «κάνετε λειτούργημα». Ας ενημερώσει κάποιος ότι είμαστε δάσκαλοι προσφέρουμε υπηρεσίες, δεν κάνουμε «λειτούργημα» , είναι η δουλειά μας.. Πάμε παρακάτω!
Τι μου προσφέρει λοιπόν. Πέρα από το βιοποριστικό κομμάτι, που είναι και ο βασικός λόγος που όλοι εργαζόμαστε (τι να κάνουμε αυτή είναι η πραγματικότητα), ο δεύτερος λόγος που θα μπορούσα να πω, θα ήταν οι σχέσεις. Σχέσεις με ποιους; Με τα παιδιά; Με τους γονείς; Με τους συναδέλφους; Όλα κατέχουν το ρόλο τους, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Φέτος ήμουν πολύ τυχερή γιατί ήμουν παράλληλη στήριξη σε ένα υπέροχο πλάσμα που το λατρεύω. Πηγαίνω στο σχολείο και μου φτιάχνει τη μέρα με τις ατάκες του. Μου υπενθυμίζει κάθε μέρα πόσο σωστά έπραξα και διάλεξα αυτό το επάγγελμα. Πάντα από τα παιδιά μου κρατούσα τα πιο θετικά σημεία και κυρίως συναισθήματα. Έχει τεράστια διαφορά να έχεις ολόκληρη τάξη από το να υποστηρίζεις μόνο ένα ή δύο παιδιά. Άλλο δέσιμο.. Το ίδιο συμβαίνει και τα απογεύματα. Πηγαίνεις και υποστηρίζεις παιδιά, που τα γνωρίζεις και τα αγαπάς κοντά μια δεκαετία ( ναι, σύνταξη από αυτούς θα πάρω ξεκάθαρα. Ήμουν νια και γέρασα που λένε…). Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για τα παιδιά μου (καθότι μετά από τόσα χρόνια και τόσο κόπο, για να κατακτήσουν τα αυτονόητα, παιδιά σου είναι. Τα μεγάλωσες και τα διαπαιδαγώγησες.)
Πάμε στο κεφάλαιο «γονείς». Δεν θα πω ψέματα. Δύσκολο κεφάλαιο.. Πολλοί εκπαιδευτικοί- θεραπευτές κόβονται σε αυτό το μάθημα. Όλα θέλουν τον χρόνο τους. Αργά ή γρήγορα με το παιδί θα αναπτύξεις σχέση και θα το δεις να ανθίζει. Με τους γονείς όμως; (εδώ κολλάει η ατάκα «τι α κανς; να κάτς να μαλώνς;) Με το πέρασμα του χρόνου έχουμε μάθει να επικοινωνούμε με τους γονείς. Μπορούμε να συναισθανθούμε τα άγχη τους, τις αγωνίες τους, τις απορίες και τις ιδιοτροπίες τους. Σημείωση: δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους. Δεν είμαστε φωστήρες, δεν έχουμε το μαγικό ραβδί, δεν μπορούμε να κάνουμε μαγικά, παρά να είμαστε εκεί να υποστηρίζουμε, όσους μας χρειάζονται. Με κάποιους γονείς δυστυχώς δεν έχουμε κοινό παρονομαστή, οπότε αν βλέπουμε ότι η σχέση μας με τον γονέα δεν είναι αρμονική, αυτό σίγουρα επηρεάζει και το παιδί. Μην ξεχνάτε ότι οι γονείς περνούν όλα τα στάδια μέχρι να αποδεχτούν την αναπηρία (κάποιοι δεν την αποδέχονται και ποτέ). Πάντως, εμένα προσωπικά, αφού δικό μου είναι το ημερολόγιο, για μένα γράφω, κάποιες οικογένειες τις αγαπώ πολύ. Έχω γίνει παιδί τους κομμάτι τους και η αγάπη είναι αμοιβαία. Αυτά να κρατάτε.. τα καλά και τα όμορφα.
Τομέας: Συνάδελφοι… εξίσου σημαντικό. Που θα πεις τον πόνο σου; Που θα λύσεις την απορία σου; Με ποιον θα πεις καμιά χαζομάρα να περάσει η ώρα; Με τον συνάδελφο. Η συναδελφικότητα στη δουλειά μας είναι ότι καλύτερο. Ειδικά όταν μοιράζεσαι τον πόνο σου για την γεμάτη πάνα που χρειάστηκε να αλλάξεις, ή για τη σφαλιάρα που μπορεί να έφαγες και σε έκανε να δεις αστεράκια. Με κάποιον πρέπει να τα μοιράζεσαι κι αυτά. Κάποιον που μπορεί να σε καταλάβει.
Άρα τι μένει στο μέτρημα;;; τρία απλά καθημερινά πράγματα που μας δίνουν ενέργεια.
1. Τα παιδιά 2. Οι γονείς ( υπενθυμίζω με αυτούς που μπορούμε να συνεργαστούμε) 3. Οι συνάδελφοι.
Του χρόνου μπορεί να βρω και τέταρτο λόγο. Που ξέρεις…
Goodbye 2021!